10 błędów podczas uruchamiania mikropoświadczeń (cz. 1/2)

Coraz więcej uczelni wprowadza mikropoświadczenia, odpowiadając tym samym na potrzeby współczesnych studentów i dynamicznie zmieniający się rynek pracy. Przez konieczność szybkiej implementacji mikropoświadczeń, jak i elastyczność w formach wdrożenia, uczelnie mogą popełnić typowe błędy podczas tych działań. Może to przyczynić się do gorszej efektywności programów nauczania oraz dłuższego czasu ich wdrożenia, a co się z tym wiąże wyższych kosztów wdrożenia. Zrozumienie możliwych błędów pozwoli na odpowiednią wczesną mitygację ryzyka i bezproblemowe wprowadzenie mikropoświadczeń do oferty edukacyjnej, nie narażając uczelni na czasochłonne i kosztowne korekty.

Najczęstsze błędy podczas uruchamiania mikropoświadczeń:

Wprowadzenie mikropoświadczeń do oferty edukacyjnej to szansa na znaczące korzyści zarówno dla uczelni, jak i dla studentów. Dzięki temu uczelnia może podkreślić swoją pozycję na rynku, a studenci mają możliwość zdobycia umiejętności, które realnie poprawią ich perspektywy zawodowe. Aby jednak w pełni wykorzystać możliwości, kluczowe jest unikanie typowych błędów, by zmniejszyć trudności we wdrażaniu mikropoświadczeń i zapewnić powodzenie projektu. Poniżej przedstawiamy główne wyzwania, które uczelnie zgłaszają na pierwszych konsultacjach z nami:

1. Brak świadomości, czym są mikropoświadczenia i jakie dają szanse

Jednym z największych ryzyk jest to, że uczelnie mogą nie zdawać sobie sprawy z ogromnego potencjału i szans, jakie oferują mikropoświadczenia. Brak świadomości, czym są mikropoświadczenia oraz jasnego celu, dla którego chcemy je wdrażać, może skutkować przegapieniem istotnych możliwości rozwoju i zarobku dla uczelni. W efekcie, uczelnie, które nie wprowadzą mikropoświadczeń do swojej oferty jako nowej, przyszłościowej formy edukacji, mogą pozostać w tyle za konkurencją, tracąc tym samym studentów.

2. Niewiedza w kwestii doboru rozwiązania technologicznego

Brak dostatecznej wiedzy na temat dostępnych rozwiązań technologicznych i ich funkcjonalności podczas uruchamiania mikropoświadczeń, może prowadzić do wyboru nieoptymalnego rozwiązania, niedostosowanego do standardów europejskich, lub co gorsza, niewystarczającego rozwiązania, skutkującego ponoszeniem w krótkiej przestrzeni czasowej dodatkowych kosztów przez uczelnie – na rozbudowę lub mnożenie kolejnych rozwiązań.

Do takich rozwiązań zaliczamy te, w których dane i kontrola są skoncentrowane w jednym miejscu lub instytucji, co może prowadzić do ryzyka utraty bezpieczeństwa, braku transparentności oraz trudności w weryfikacji autentyczności dokumentów.

Przed wdrożeniem narzędzia technologicznego konieczne jest zapewnienie, że serwis spełnia europejskie normy bezpieczeństwa sieci blockchain oraz umożliwia wystawianie mikropoświadczeń w standardzie, który będzie honorowany na całym świecie.

Wyróżnienia pomagają uwypuklić najważniejsze punkty dotyczące ryzyk oraz kluczowych aspektów związanych z wyborem technologii dla mikropoświadczeń.

3. Brak zespołu wdrażającego mikropoświadczenia

Skuteczne wdrożenie mikropoświadczeń wymaga dobrze skoordynowanego zespołu ekspertów, którzy będą w stanie wdrożyć je od strony merytorycznej, strategicznej i technologicznej. Zespół odpowiedzialny za wdrożenie powinien składać się z kilku kluczowych osób: Project Managera, który nadzoruje całość i koordynuje działania, osoby odpowiedzialnej za technologię (kierownika IT), dbającego o integrację systemu, przedstawiciela kierownictwa uczelni (np. Prorektor ds. Nauczania), który zapewnia zgodność z celami uczelni, oraz kierowników odpowiednich działów, wspierających realizację w swoich obszarach naukowych.

Taka struktura zespołu pozwala na skuteczne zarządzanie projektem i szybkie reagowanie na ewentualne problemy. Im wcześniej zespół zostanie powołany, tym płynniej przebiegnie proces wdrażania mikropoświadczeń. Niestety, wiele uczelni nie przywiązuje odpowiedniej wagi do tego aspektu, co może opóźniać proces adaptacji, tym samym narażając uczelnie na dodatkowe koszty.

Wyróżnienia podkreślają najważniejsze elementy związane z budową odpowiedniego zespołu oraz konsekwencje zbagatelizowania tego aspektu wdrożenia.

4. Brak jednolitych wzorów mikropoświadczeń